චන්‍දමුඛතිස්ස (හෙවත් සඳමුහුණු) රජුගේ කාලයේ දී මහාවිහාරයෙහි ඇස්පෙනීම අඩු රහත් සංඝස්ථවිරනමක් විය. රජතෙම තෙරුන් පරීක්ෂා කරනු කැමතිව භික්‍ෂූන් පිඬුපිණිස ගිය අවස්ථාවක විහාරයට ගොස් නිශ්ශබ්දව තෙරුන් වෙත ගොස් සර්පයකු මෙන් හැඟෙන සේ තෙරුන්ගේ පය ඇල්වීය. තෙරනම ගල්කණුවක් සේ නිශ්චලව සිටගෙන “මෙහි කවරෙක්දැ”යි ඇසීය. ස්වාමීනි, මම තිස්සයා වෙමි”යි කීවිට “තිස්සය, තාගේ සුවඳ හමනවා නොවේදැ”යි ඇසීය. (මෙය මැඳුම්සඟි අටුවාහි ඡබ්බිසොධන සුත්තවණ්ණනා (869) වෙහි එයි.