ලක්දිව විසූ මහානාගතෙර එක් දිනක් මවු උපාසිකාවගේ ගමට පිඬු පිණිස වැඩියේ ය. උපාසිකාව එතුමන්ට කැඳ දී අසුන් හලෙහි වාඩිකරවීය. තෙරනම දන් පිළියෙල කරන තෙක් නිරෝධය සමවැදුණි. එ වේලෙහි ආසන ශාලාව ගින්නෙන් දැවෙන්ට විය. සෙසු භික්‍ෂූහු තම තමන්ගේ ආසන රැගෙන ඉවත ගියහ. ගම්වැසියෝ එහි රැස්ව ගිනිගත් ශාලාවෙන් පිට නොවීහුන් තෙරුන් දැක “අලස මහණෙකැ” යි කීහ. ගින්න උණගස් දැව - සෙවිලි කළ අතු ආදිය දවා තෙරුන් වටකොට ගෙන සිටියේය. මිනිස්සු කළවලින් වතුර ගෙනවුත් ගිනන් නිවා අලු ඉවත් කොට තෙරුන් නොමළ බව දැක පොළොව ශුද්ධකොට මල්විසුරුවා වඳිමින් සිටියාහ. තෙරනම තමා විසින් නියමිත කාලයේ දී සමාධියෙන් නැගිට මිනිසුන් දැක තමාගේ රහත්බව හෙළි වූ බැවින් නො සතුටට පත්ව අහසට නැගී පුවඟු දිවයින (පියංඟුදීපය)ට ගියේ ය. (මේ කථාව විසුද්ධිමග්ගයේ පඤ්ඤාභාවනානි සංසිනිද්දෙසයෙහි එයි. ඉං. 706)