ලොවුතුරා බුදුබව ලැබගැනීමෙන් ස්වකීය මනෝරථය මුදුන් පමුණුවාගත් භාග්‍යවතුන් වහන්සේ තමන් බිහිසුණු සසර දුකින් මිදුණු බව, දුර්ලභ වූ සම්‍යක් සම්බෝධිය ලත් බව, එයින් මහත් ම විජයශ්‍රිය ලත් බව, දහම් ඇස ලත් බව, දම් දෙසා සත්ත්වයන් සසර දුකින් මුදාලීමෙහි සමත් වූ බව සැලැකු සේක. මෙය සලකත් ම මහත් ප්‍රීතියෙක් ඇති විය. සිතැ තුළැ මැ මෙසේ වූ ප්‍රීති ප්‍රකාශයක් ද ඇති විය.62
“යලි යලි ඉපැද්ම දුක් ය. එබැවින් ආත්මභාව නැමැති ගෙය නංවන තෘෂ්ණා නැමැති වඩුවා සොය සොයා උහු දැක්ක හැකි සත්‍යාවබෝධ ඥාන ඇස ලබන්නට අපේක්ෂා ඇති වැ එහෙත් ඌ දැක ගත නො හැකි ව නොයෙක් සිය දහස් ගණන් උත්පත්ති ඇති සසරැ දිව ඇවිද්දෙමි. හෙම්බා වඩුව, දැන් තා දිටිමි. මෙයට පසු තෝ මට අත් බව් ගෙය නො නංවන්නෙහි ය. තගේ සියලු කෙලෙස් පරාල මම බිඳ දැම්මෙමි. අවිද්‍යා කැණිමඩල පළා දැමීමි. මා සිත නිවන අතට ගියේය. තෘෂ්ණාව වැනසීමි (රහත් බව ලදිමි.)”