අජපල් රුක් මුලැ මෙසේ වැඩ ඉන්නා බුදුරජාණන් වහන්සේ වහන්සේට “කිසිවකු ගුරු තන්හි නො තබා, කිසිවකුට යටත් පැවතුම් නැති වැ ඉන්නා තැනැත්තේ වනාහි දුකසේ වෙසේ. මම කවර මහණ බමුණකුට ගරු බුහුමන් යටත් පැවතුම් කොට කවුරු ඇසුරු කොට වසම් දැ?”යි කල්පනාවෙක් වීය. එහෙත් ශීල සමාධි ප්‍රඥා යන ගුණවලින් තමන් වහන්සේ ට වැඩි හිටි කෙනකු තුන්ලොවැ”ම නැති බව දුටු භාග්‍යවතුන් වහන්සේ “මා පිළිවිදි ලෝකෝත්තර ධර්මයට ම සත්කාර කොට ගරු බුහුමන් කොට එය ඇසුරු කොට වසම් නම් යෙහෙකැ”යි සිතූ සේක.
එ කෙණෙහි සහම්පති මහබඹුහු භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ඉදිරියේ පෙනී සිට ඇඳිලි බැඳත “එසේ ය, භාග්‍යවතුන් වහන්ස, “එසේ ය, සුගතයන් වහන්ස, අතීතයෙහි අර්හත් සම්මා සම්බුදුවරුන් ධර්මයට මැ සත්කාර ගුරුකාර කොට එයමැ ඇසුරු කොට වුසූ හ. අනාගතයෙහි ඇතිවන අර්හත් සම්මා සම්බුදුවරුත් ධර්මයට ම සත්කාර කොට ධර්මය ම ඇසුරු කොට වසන්නෝ ය. වහන්ස, මෙ සමයෙහි අර්හත් සම්‍යක්සම්බුද්ධ වූ භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ද ධර්මයට ම සත්කාර කොට, ධර්මය මැ ඇසුරුකොට වසන සේක් වා!”යි කී ය.