බුද්‍ධත්වයෙන් දෙ වැනි වසැ අව තියවක් දා.
පසු දා නන්ද කුමරුගේ රාජාභිෂේක මංගලය ද, ගෙවදින මංගලය ද, සරණ මංගලය දැ යි උත්සව තුනෙක් විය. එ දිනැ භාග්‍යවතුන් වහන්සේ නන්ද කුමාරයාගේ මාලිගාවට වැඩ දන් වළඳා, මංගල ධර්මය141 දේශනා කොට, නන්ද කුමරු අතට පාත්‍රය දී පෙරාතුව වැඩි සේක. කුමර තෙම “බුදුරජුන් දැන් දැන් පාත්‍රය ගනිතැ” යි සිත සිතා නො කැමැත්තෙන් ම යන්නේ උන්වහන්සේ කෙරෙහි ඇති මහද් ගෞරවයෙන් කිසිත් නො කියා නිශ්ශබ්දව ම පස්සෙන් ගියේ ය. නන්ද කුමරුට සරණ පාවා දීමට නියමිත වූ ජනපදකල්‍යාණි කුමරි ඒ දැක, “ස්වාමි පුත්ත්‍රයාණනි, වහා ම අව මැනවැ” යි කියා බෙල්ල දිගු කොට නන්ද කුමරු දෙස බැලුවාය. මේ කථාව කුමරු ගේ සිත්හි තදින් වැදී ගියේ ය. එහෙත් කුමර තෙම “පාත්‍රය ගත මැනැවැයි කීමට නො හැක්කේ බුදුරජාණන් වහන්සේ අනුව විහාරයට ම පැමිණියේ ය. එහි දී භාග්‍යවතුන් වහන්සේ “නන්දය, මහණ වන්නෙහි දැ” යි ඇසූ සේක. හෙතෙම ජනපද කල්‍යාණිය කෙරේ ප්‍රේමයෙන් එයට නො කැමැති වීත්, බුද්‍ධ ගෞරවයෙන් ඒ බව නො කියා, “එසේ ය, මහණ වෙමි” යි කීය. ඉක්බිති භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ඔහු මහණ කළ සේක. මෙසේ කිඹුල්වත් පුරයට බුදුරජාණන් වහන්සේ වැඩි තුන් වන දා නන්ද කුමරු ගේ ප්‍රව්‍රජ්‍යාව විය. මේ වනාහි බුද්‍ධත්වයෙන් දෙවෙනි වර්ෂයෙහි වෙසක් මස අව දියවක් දා ය.