“සූකරමද්දවන්ති නාතිතරුණස්ස නාතිජිණ්ණස්ස එකජෙට්ඨක සූකරස්ස පවත්තමංසං. තං කිර මුදුඤ්චෙව සිනිද්ධඤ්ච හොති තං පටියාදාපෙත්වා සාධුකං පචාපෙත්වාති අත්ථො” යනුවෙන් ‘සූකරමද්දවය’ යනු ඉතා ළපටි ද නො වූ ඉතා තරුණ ද නො වූ තනි ව වාසය කළ සූකරයකු ගේ මෘදු වූ ද, සිනිඳු වූ ද මසින් පිළියෙල කළ ආහාරයකැයි මහා පරිනිර්‍වාණ සූත්‍ර අටුවාවේ කියා තිබේ. මෙය අටුවාචාරීන් වහන්සේ විසින් පිළිගත් මතය ය. මස් වැළඳූහ යි කීම තථාගතයන් වහන්සේට අගෞරවයකැයි සැලකූ අය අතීතයෙහි ද වූහ. ඔවුන්ගෙන් ඇතමකු සූකරමද්දවය, මෘදු වූ බතට පස්ගෝරස යොදා පිසූ ආහාරයකැයි කියන බවත්, ඇතමකු තථාගතයන් වහන්සේ ගේ පිරිනිවීම සිදු නො වීම සඳහා පිළියෙල කර රසායන බෙහෙතකැයි කියන බවත් පරිනිර්‍වාණ සූත්‍ර අටුවාවෙහි දක්වා තිබේ. තවත් සමහරු සූකරමද්දවය හතුවර්ගයකින් පිළියෙල කළ ආහාරයකැයි කියති. සූකරමද්දවය ගැන මෙසේ නානා මත පහළ කරන අයට ඒවා ස්ථිර කිරීමට කිසි සාක්ෂියක් නැත. සූකර මාංසය පහත් ආහාරයකැයි සිතා ඇතැම්හු සූකර මාංසය බුදුන් වහන්සේ වැළඳූහයි කීමට විරුද්ධ වෙති. ආහාරයෙන් ශුද්ධියක් ඇති වන බව බුදුවරයන් වහන්සේලා නො වදාරන්නාහ. ඇතැම්හු බුදුවරු රහත්හු මත්ස්‍යමාංසයෙන් යුක්ත ආහාර නො වළඳන්නාහ යි සිතා, සූකරමද්දවය මසින් පිළියෙල කර අහරක් නො වෙති යි කියති. එය ඔවුන් ගේ මතිමාත්‍රයෙකි. බුදුන් වහන්සේ මත්ස්‍යමාංස නො වළඳනා බවට පිටකත්‍රයෙන් සාධක නො දැක්විය හැකි ය. වැළඳූ බවට නම් පිටකත්‍රයෙන් හා අටුවාවලින් සාක්ෂ්‍ය දැක්විය හැකි ය.
තථාගතයන් වහන්සේට වැළඳුණු රෝගය ලේ අතීසාර රෝගය ය. එය බොහෝ වේදනා ඇති කරන රෝගයෙකි. පහසුවෙන් විරේක නො වෙත හොත් වඩාත් වේදනා ඇති කිරීම ඒ රෝගයේ ස්වභාවය ය. පහසුවෙන් විරේක වෙතහොත් බඩේ වේදනාව අඩු වේ. සූකරමාංසය විරේක වීම පහසු කරවන ආහාරයෙකි. එබැවින් ඒ අවස්ථාවට තථාගතයන් වහන්සේට එය ඉතා ම යෝග්‍ය ආහාරයකි. වෙනදාට නැති සූකර මද්දවයක් එදා තථාගතයන් වහන්සේට පිළියෙල වූයේත් උන් වහන්සේ එය පිළිගත්තේත් සූකරමද්දවය එදා උත්සන්නවන රෝගයට යෝග්‍ය ආහාරය වන නිසාය කියා සිතිය හැකි ය. අර්‍ශස් රෝගීන් සූකර මාංසය වළඳන්නේත් එයින් මළපහවීම පහසුවෙන් සිදුවන බැවින් ය. අප රටේ ඇතමුන් සූකර මාංසය භයානක ආහාරයක් කොට සැලකුවත් එය බුරුමයේ බොහෝ රෝගීන්ට දෙන ආහාරයෙකි. එහි නොයෙක් රෝගීන්ට සූකර මාංසය සහිත ආහාරය දෙනවා අප විසින් බොහෝ වාරවල දැක තිබේ. එයින් පහසුවක් මිස කාහටවත් අපහසුවක් වූ බවක් ද නො දක්නා ලදි.
තථාගතයන් වහන්සේ ගේ පිරිනිවීම සූකරමද්දව යෙන් වූවකැයි ඇතැම්හු වරදවා තේරුම් ගෙන සිටිති. දත් වැටීම් හිසකේ පැසීම් ආදිය වී මහජනයාට අප්‍රිය වන තත්ත්වයට පැමිණීමට කලින් පස්වන ආයු කොට්ඨාශයේ දී පිරිනිවීම බුදුවරයන් ගේ සිරිත බව අටුවාවල දක්වා තිබේ. ඒ සිරිත වූ පරිසි සූකරමාංසය වැළඳුව ද නො වැළඳුව ද තථාගතයන් වහන්සේ පිරිනිවන් පානා සේක. තථාගතයන් වහන්සේට පිරිනිවන් පානා පරිදි එයට තුන් මසකට කලින් මාරයා ආරාධනා කෙළේ ය. “අප්පොස්සුක්කො ත්වං පාපිම හොති න චිරං තථාගතස්ස පරිනිබ්බානං භවිස්සති. ඉතො තින්නං මාසානං අච්චයෙන තථාගතො පරිනිබ්බායිස්සති” මාරය! තෝ උත්සාහවත් නොවව. නොබෝ කලකින් තථාගතයන් වහන්සේ ගේ පිරිනිවීම වන්නේ ය. මෙයින් තෙමසක් ගත වූ පසු තථාගත තෙමේ පිරිනිවන් පාන්නේය යි මාරයාට උන් වහන්සේ වදාළ සේක. මාරයාට ප්‍ර‍තිඥා කර තුබූ පරිදි තථාගතයන් වහන්සේ එදින පිරිනිවන් පානා සේක. තථාගතයන් වහන්සේට අතීසාර රෝගය ඇති වූයේ සූකර මද්දවය වැළඳීම නිසා නො වන බවත්, එදින ඒ ආහාරය නො වැළඳූ සේක් නම් රෝගය ඉතා නපුරු වන බවත්, සූකර මද්දවය වැළඳූ නිසා වේදනාව අඩු වූ බවත්, කුසිනාරාව දක්වා තථාගතයන් වහන්සේට පයින් වැඩම කළ හැකි වූ බවත් “භුත්තස්ස උදපාදි න භුත්තපච්චයේන. යදිහි අභුත්තස්ස උප්පජ්ජිස්සථ අතිඛරො අභවිස්ස. සිනිද්‍ධං භොජනං භුත්තත්තා පන තනුවෙදනා අහොසි. තෙනෙව පදසා ගන්තුං අසක්ඛි” යනුවෙන් පරිනිර්‍වාණ සූත්‍ර අටුවාවෙහි දක්වා ඇත්තේ ය.
“යඤ්ච පිණ්ඩපාතං පරිභුඤ්ජිත්වා තථාගතො අනුත්තරං සම්මාසම්බොධිං අභිසම්බුජ්ඣති යඤ්ච පිණ්ඩපාතං පරිභුඤ්ජිත්වා තථාගතො අනුපාදිසෙසාය නිබ්බාන ධාතුයා පරිනිබ්බායති. ඉමෙ ද්වෙ පිණ්ඩපාතා සමඵලා සමවිපාකා. අතිවිය අඤ්ඤෙහි පිණ්ඩපාතෙහි මහප්ඵලතරා ච මහානිසංසතරා ච”
යනුවෙන් තථාගතයන් වහ්නසේ බුදුවන දිනයෙහි වැළඳූ ආහාරයත් පිරිනිවන් පානා දිනයෙහි වැළඳූ ආහාරයත් දුන් පින්වතුන්ට එයින් සමාන ඵල සමානානිසංස ඇතිවන බවත් අනික් පිණ්ඩපාත දානයන්ට වඩා ඒ දාන අතිශයින් මහත්ඵල මහානිසංස වන බවත් පරිනිර්‍වාණ සූත්‍රයෙහි වදාරා තිබේ. චුන්ද පිරිනැමූ සූකරමද්දවය රෝගයකට හේතු වන නො මනා ආහාරයක් නම් තථාගතයන් වහන්සේ මෙසේ ඒ දානය උසස් කොට නො වදාරන්නාහ. මේ කාරණයෙන් ද තථාගතයන් වහන්සේ ගේ රෝගයට සූකරමද්දවය හේතු නොවූ බව දත හැකි ය.
තථාගතයන් වහන්සේ ගේ ශරීරයෙහි අතීසාර රෝගය හට ගත්තේ පිරිනිවීමට දස මසකට පෙර විශාලා මහනුවර සමීපයේ බේලුව නම් ගමෙහි වස් එළඹි අවස්ථාවෙහි ය. ඒ රෝගය පිරිනිවීමට තරම් දරුණු විය. එකල්හි තථාගතයන් වහන්සේ උපස්ථායකයන්ට හා භික්ෂු සංඝයාට නො දන්වා පිරිනිවීම නුසුදුසු බව සලකා සමාපත්ති බලයෙන් රෝගය යටපත් කළහ. එහි ශක්තිය තිබුණේ දස මසකට ය. නැවත නැවතත් රෝගය යටපත් කොට ජීවත් විය හැකි ශක්තිය තථාගතයන් වහන්සේට ඇත ද උන් වහන්සේ එසේ නො කළ සේක. දස මස ඉක්මීමෙන් පසු ඒ රෝගය නැගී ආයේ ය. තථාගතයන් වහන්සේ ගේ පරිනිර්‍වාණය එයින් සිදු විය.
මහාචාර්‍ය්‍ය
රේරුකානේ චන්දවිමල මහනාහිමියන් විසින්
සම්පාදිත
ධර්‍ම විනිශ්චය
නිමියේ ය.