“එවං දායකො විහාරං පතිට්ඨපෙත්වා දෙති, තස්ස මුඤ්චන චෙතනං පත්වා දින්නකාලතො පට්ඨාය සො වා තස්ස වංසෙ උප්පන්නො වා ජනපදසාමික - රාජාදයො වා ඉස්සරො භවිතුං වා විචාරෙතුං වා න ලභති. පටිග්ගාහකභූතො පන සංඝො වා ගණො වා පුග්ගලො වා සො යෙව ඉස්සරො භවිතුං වා විචාරෙතුං වා ලභතී ති දට්ඨබ්බං”
(විනයාලංකාර ටීකා)
මේ පාඨයෙන් දැක්වෙන්නේ යම්කිසි දායකයකු පන්සලක් කොට මුඤ්චන චේතනාව උපදවා පූජා කළ හොත් එය පිළිගත් සංඝයාට හෝ පුද්ගලයන්ට මිස එය පූජා කළ දායකයාට හෝ ඔහුගේ වංශයෙහි උපන් අයට හෝ ප්‍රදේශයට අධිපති රාජාදීන්ට හෝ මේ පන්සල මෙසේ පැවැත්විය යුතුය කියා සංවිධානයක් කරන්නට හෝ පන්සල කෙරෙහි තමා ගේ බලය පැවැත්වීමට හෝ අයිතියක් නැති බව ය. එසේ දායකයන්ට පූජා කළ වස්තුව ගැන බලපැවැත්වීමක් සංවිධානයක් කරන්නට අයිති නැත්තේ පූජා කිරීමෙන් දායකයා ගේ අයිතිය කෙළවර වන බැවිනි. පූජා කිරීමය කියන්නේ කවරකුට හෝ තමා ගේ අයිතිය දීම ය. අයිතිය ඉතුරු කර ගෙන පූජාවක් නො කළ හැකි ය.
පන්සලක් කොට සඟසතු කොට පිදූ තැනැත්තාට ඉන් පසු එහි අයිතියක් නැතිවාක් මෙන් ම, ආහාර පාන වස්ත්‍රාදි කිනම් දෙයක් වුව ද සඟ සතු කළ හොත් මෙය අසවලාට දෙන්නය, මෙය අසවල් පන්සලට යවන්නය යනාදීන් කිසිම සංවිධානය කිරීමේ අයිතියක් දායකයන්ට නැත. ඒ ගැන නො දන්නා ඇතැම් දායකයෝ පූජා කිරීමෙන් පසුත් ඒවා සංවිධානය කෙරෙති. එය නො මැනවි. පූජා කළ වස්තු සංවිධානය කළ යුත්තේ සංඝයා විසිනි.