දිනක් වජිරා මෙහෙණ පෙරවරුයෙහි හැඳ පෙරෙව පා සිවුරු ගෙන සැවැත් නුවර පිඬු පිණිස පිවිසුනා ය. දන් වළඳා අවසනැ දිවා විහරණය පිණිස අන්ධ වනය වෙත එළඹුණා ය. පිවිස රුක් මූලක දිවා විහරණය පිනිස වැඩ උන්නා ය. ඉක්බිති පවිටු මරු වජිරා මෙහෙණට බිය තැති ගැනුම් හා ලොමු දැහැ ගැනුම් උපදවනු කැමැත්තේ සමාධියෙන් පහක කරනු කැමැත්තේ වජිරා මෙහෙණ වෙත එළඹ මෙසේ කී ය.
කෙනායං පකතො සත්තො - කුචං සත්තස්ස කාරකො
කුචං සත්තො සමුප්පන්නො - කුචං සත්තො නිරුජ්ඣති
මේ සත්ත්වයා කවරෙකු විසින් කරන ලද්දේ ද? මේ සත්ත්වයා කළ තැනැත්තා කොහි ද? මේ සත්ත්වයා කොහි හට ගත්තේ ද? මේ සත්ත්වයා කොහි නිරුද්ධ වේ ද?
1. කින්නු සත්තොති පච්චේසි - මාරදිට්ඨි ගතන්නු තෙ
සුද්ධ සංඛාර පුඤ්ජො යං - නයිධ සත්තූප ලබ්භති
.
2. යථාහි අග සම්භාරා හොති සද්දො රතො ඉති
එවං බන්ධෙසු සන්තසෙු - හොති සත්තොති සම්මුති
.
3. දුක්ඛ මෙවහි සම්භොති - දුක්ඛං තිට්ඨති චෙති ව’
නාඤ්ඤත්‍ර දුක්ඛා සම්භොති - නාඤ්ඤත්‍ර දුක්ඛා නිරුජ්ඣති
- මරුව, සත්තවයෙකැ යි අදහන්නෙහි ද? තාගේ මාර දෘෂ්ටියෙක් නො වේද? මේ හුදු සංස්කාර පිණ්ඩයෙකි. මෙහි සතෙක් නො ලැබේ.
- අවයව සමූහය හේතු කොට ගෙන යම් සේ රථය යන ශබ්දයක් වේ ද? එසේ ම පඤ්චස්කන්ධයක් ඇති කල්හි සත්ත්වයා යෙන ලොක ව්‍යවහාරය වේ.
- දුක ම ලැබේ. දුකම පවතී. දුක ම විඳී. දුක හැර අනිකෙක් නො ලැබේ. දුක හැර අනිකෙක් නිරුද්ධ නො වේ.
මෙය ඇසූ පවිටු මාරයා දුකට පැමිණියේ නො සතුටු සිත් ඇත්තේ අතුරුදහන් විය.