“පුන ච පරං භික්ඛවෙ භික්ඛු සෙය්‍යථාපි පස්සෙය්‍ය සරීරං සිවථිකාය ඡඩ්ඩිතං කාකෙහි වා ඛජ්ජමානං කුලලෙහි වා ඛජ්ජමානං ගිජ්ඣෙහි වා ඛජ්ජමානං කඞ්කෙහි වා ඛජ්ජමානං සුනඛෙහි වා ඛජ්ජමානං බ්‍යග්ඝෙහි වා ඛජ්ජමානං දීපීහි වා ඛජ්ජමානං සිඞ්ගාලෙහි වා ඛජ්ජමානං විවිධෙහි වා පාණකජාතෙහි ඛජ්ජමානං සො ඉමමෙව කායං උපසංහරති. “අයම්පි ඛො කායො එවං ධම්මො එවං භාවී එවං අනතීතො” ති “ඉති අජ්ඣත්තං වා කායෙ කායානු පස්සී විහරති. එවම්පි ඛො, භික්ඛවෙ, භික්ඛු කායෙ කායානුපස්සී විහරති. න ච කිඤ්චි ලොකෙ උපාදියති. එවම්පි ඛො භික්ඛවෙ භික්ඛු කායෙ කායානුපස්සී විහරති.”

මහණෙනි! නැවත ද අනික් සීවථික භාවනා ක්‍රමයක් කියනු ලැබේ. එනම්, යෝගී තෙමේ අමුසොහොනෙහි දමන ලද්දා වූ කවුඩන් විසින් ගනු ලබන්නා වූ හෝ උකුස්සන් විසින් කනු ලබන්නා වූ හෝ ගිජු ලිහිණියන් විසින් කනු ලබන්නා වූ හෝ සුනඛයන් විසින් කනු ලබන්නා වූ හෝ සිවලුන් විසින් ගනු ලබන්නා වූ හෝ අනේක ප්‍රකාර සතුන් විසින් ගනු ලබන්නා වූ හෝ මෘත ශරීරයක් දකින්නාක් මෙන් ඒ යෝගී තෙමේ තමාගේ රූප කය ද, එය හා සසඳා බලන්නේ ය. මෙසේ ම මාගේ මේ කය ද, මේ මල සිරුර මෙන් නානාප්‍රකාර සතුන් විසින් කනු ලබන ස්වභාව ඇත්තේ ය. මෙසේ වන මේ ස්වභාවය ඇත්තේ ය. මෙසේ වන මේ ස්වභාවය නො ඉක්මවන ලද්දේ ය යි කියා මේ කය ද ඒ මෘත ශරීරයාගේ ස්වභාවයෙහි ලා සසඳා බලන්නේ ය. ඉතිරි කොටස ඉරියාපථබ්බයෙහි මෙනි.