ලෝභය මඳ බව අල්පේච්ඡතා නමි. අනුන්ගෙන් යම් කිසිවක් පිළිගතහොත් නැවත ඒ තැනැත්තාට තමා විසිනුත් සංග්‍ර‍හ කළ යුතුය. ස්වල්පයකුදු වියදම් වීම නො ඉවසන ලෝභියාට එය වැටහෙනුයේ මහත් බරපතළ කරුණක් සැටියටය. එබැවින් සමහර ලෝභීහු අනුන්ගෙන් සංග්‍ර‍හ ලැබීමට බිය වෙති. ඔවුන්ට අනුන් සංග්‍ර‍හයක් කරන්නට තැත් කරන තැන දී ඔවුන් ගේ ඒ ලෝභය අල්පේච්ඡතා වේශය ගනී. එයට රැවටුණු අය “අනුන්ගෙන් කිසිවක් ගැනීම නුසුදුසු ය. ගමන්ට ඇති සැටියට තමන් ගේ දෙයින් යැපීම ම යහපත් ය. අනුන් ගෙන් කිසිවක් නො ගන්නා කල්හි තමා කාහටවත් ණය නැතියෙක් වන්නේ යැ”යි අනුන්ගෙන් කිසිවක් නො පිළිගනිති.