(බු. ව. 440 - 467 පමණ)
ලක්දිව බටහිරදෙසැ පුප්ඵවාස (=මල්වැස්සා) නම් විහාරයක මහාභය නම් තෙරනමක් විසීය. බැමිණිතියාසාය ඇතිවූ කල්හි එගම්වැසි මිනිස්සු ගම හැර යන බව තෙරුන්ට දැන්නූහ. තෙරණුවෝ චෛත්‍යයක් බෝධියත් හැරදමා යානොහැකැයි කියා ඔවුන් හා යන්ට නොකැමැතිවූහ. මිනිස්සු ජීවිත රැකගැන්ම සඳහා නොයෙක් තැන විසිරගියහ. තෙරනම සෑමලු බෝමල් හැම ද පළමු දිනත් දෙවෙනි දිනත් නිරාහාරවම ගත කෙළේය. තෙවෙනිදා මලු හැමද සිටින විට කරඳගසක අධිගෘහිත දේවතාවෙක් මිනිස් වෙසින් අවුත් පාත්‍ර‍ය රැගෙන අහර පුරවාදී “මම ජීවිතාන්තය දක්වා ඔබට උපස්ථාන කරන්නෙමි. අප්‍ර‍මාදීව මහණදම් කළ මැනවැ”යි කීය. මෙසේ වසන විට එක් දිනක් දුර්භික්‍ෂය නිසා මිනිසුන් මරා කන්නෝ වැඩුණු ශරීර ඇති මේ තෙරුන් දැක අල්වාගැනීමට වටකළහ. එකෙණෙහි තෙරුන්ගේ පින් බලයෙන් ආරාමය මැද පර්‍වතයක් මැවිණි. තෙරනම එහි ඇතුල්විය. සොරු ඔබිනොබ බලා තෙරුන් නොදැක රහත් නමක් විය හැකැයි සිතා ඉවත ගියහ. තෙරනම පසුකලක විදසුන් වඩා රහත්ව 12 අවුරුද්දකට පසු අපවත් විය. (මෙය රසවාහිනියේ අභයස්ථවිර වස්තුවෙහි එයි.) එහිම හරන්තික වස්තුවෙහිත් ආරණ්‍යකමහාභය නම් තෙරනමක් ගැන කියවේ.)