ආනන්ද ස්ථවිර තෙම ඒ භික්ෂූන් හා කොසඹෑ නුවරින් නික්ම වැඩියේ ය. එ සේ ගමන් කොට පාරිලේය වනයට පැමිණ භික්ෂූන් පිටත නවත්වා තෙමේ හුදෙකලා ව භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වෙත ගියේ ය. හස්ති තෙම එ සේ එන තෙරහු දැක දංඩක් ගෙන ලුහු බඳින්නට සැරැ සුණේ ය. එය දුටු භාග්‍යවතුන් වහන්සේ “මෙ තෙම මගේ උපස්ථායකයෙකි. මඟ හරුව” යි වදාළෙන් හස්ති තෙම දඬු කඬ හැර දමා පාත්‍ර සිවුරු පිළිගන්නට තෙරහු වෙත ගියේ ය. ස්ථවිර තෙමේ ද භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වෙත එළැඹ පාත්‍ර සිවුරු බිම තබා වැඳ පසෙක හුන්නේ ය. “ආනන්දය, ආයේ හුදෙකලාවදැ?” යි බුදුරජාණන් වහන්සේ වදාළ කලැ. තවත් පන්සියයක් පමණ භික්ෂු පිරිස ආ බව කීයෙන් “ඔවුන් කැඳවව”යි වදාළ සේක. තෙරණුවෝ ද ඒ භික්ෂූන් කැඳවාගෙන ආහ. ඉක්බිති භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ඔවුන් හා සුව දුක් තොරතුරු කතාබස් කළ සේක. ඒ භික්ෂූන් ද උපස්ථායකයකු නැති වැ වනයෙහි තනි වැ විසීමෙන් භාග්‍යවතුන් වහන්සේ විසින් දුෂ්කර දැයක් කරන ලදැ යි කීකල, පාරිලේය වන වාසී ඇතු විසින් සියලු උපස්ථාන කළ බවද, එ වැනි යහළුවකු ¹⁶³ ඇත්තහු විසින් ඔහු හා විසීම යුතු යැ යි ද, නැතහොත් තනි ව හැසිරීම උතුමැයි” ද වදාරා සත් පුරුෂයන් හා එක් ව විසීමේත් බාලයන් ගෙන් වෙන් වීමේත් අගය වදාළසේක. දේශනාවසානයේ දී ඒ දිශාවාසී භික්ෂූහු රහත් වූහ.