සංඝික දානය, පෞද්ගලික දානය යි දාන දෙකොටසකි. පුද්ගලයන් තේරීම කළ යුත්තේ පෞද්ගලික දානය දීමෙහි දී ය. “සීලවතො ඛො මහාරාජ, දින්නං මහප්ඵලං නො තථා දුස්සීලෙ” යනුවෙන් “මහරජ සිල්වතාට දීම මහත්ඵල වන්නේ ය. දුශ්ශීලයන්ට දීම එසේ නො වේය” යි තථාගතයන් වහන්සේ කොසොල් රජතුමාට වදාළ සේක. එබැවින් පෞද්ගලික දානය දෙන තැනැත්තාට සිල්වතුන් සොයා සිල්වතුන්ට දීම යහපත් බව කිය යුතු ය. සංඝික දානයක් දෙනවා නම් සිල්වතුන්ය කියා කොටසක් තෝරා ඔවුන්ට දෙන්නට බලාපොරොත්තු නො විය යුතු ය. තෝරා කොටසකට දෙන දානය සංඝික දානයක් නො වේ. සංඝික දානයක් දෙන තැනැත්තා විසින් කොටසක් වෙන් නො කොට සම්පූර්‍ණ සංඝරත්නයට දෙමිය කියා දිය යුතු ය. සංඝික වන්නේ එසේ දෙන දානය ය. “නත්වෙවාහං ආනන්ද, කෙනවි පරියායෙන සංඝගතාය දක්ඛිණාය පාටිපුග්ගලිකං දානං මහප්ඵලතරං වදාමි” යි ආනන්දය, කවර ආකාරයකින් වත් මම සංඝික දානයට වඩා පෞද්ගලික දානය මහත් ඵලතරය යි නො වදාරමි යි දක්ෂිණාවිභංග සූත්‍රයෙහි වදාරා ඇති බැවින් සිල්වතුන් සොයා ඔවුනට දෙන පෞද්ගලික දානයට වඩා පුද්ගල විභාගයක් නො කොට සංඝයාට දන්දීම යහපත් බව කිය යුතු ය.
දිනක් තථාගතයන් වහන්සේ වෙත ලී වෙළෙඳකු පැමිණ එකත්පසෙක හිඳගත් කල්හි “ගෘහපතිය, තොප ගේ ගෙදර දන්දෙනු ලැබේදැ”යි උන්වහන්සේ විචාළ සේක. “එසේය, ස්වාමීනි. ආරණ්‍යක වූ ද පිණ්ඩපාතික වූ ද පංසුකූලික වූ ද රහත්වීමට පිළිපදින්නා වූ ද හාමුදුරුවන්ට අප ගේ ගෙදර දන් දෙනු ලැබේය” යි ලී වෙළෙන්දා සැල කළේ ය. එකල්හි තථාගතයන් වහන්සේ “ගෘහපතිය, දරුවන් නිසා අවහිර වූ ගිහිගෙයි වාසය කරන්නා වූ සඳුන් සුණු ඇඟ ගල්වන්නා වූ මල්ගඳ විලවුන් දරන්නා වූ රන් රිදී මසු කහවණුවලට ඇලුම් කරන්නා වූ කාමභෝගී ගිහියකු වන නුඹට රහතුන් හෝ රහත්වීමට පිළිපදින්නවුන් හැඳින ගැනීම පහසු නො වන බව හා ආරණ්‍යකයන් අතරත්, නගර ග්‍රාමවල වෙසෙන්නවුන් අතරත්, පිණ්ඩපාතිකයන් අතරත්, පංසුකූලිකයන් අතරත්, මිනිසුන් පුදන සිවුරු පරිභෝග කරන්නවුන් අතරත් නොයෙක් ආකාර හොඳ නරක කම්වලින් යුත් පුද්ගලයන් ඇති බව වදාරා:
“ඉංඝ ත්වං ගහපති, සංඝෙ දානං දෙහි, සංඝෙ තෙ දානං දදතො චිත්තං පසීදිස්සති, සො ත්වං පසන්න චිත්තො කායස්ස භේදා පරම්මරණා සුගතිං සග්ගං ලොකං උපපජ්ජිස්සසි.”
යනුවෙන් “ගෘහපතිය, සංඝයාහට දන් දෙව. සංඝයාට දන් දෙන කල්හි නුඹේ සිත පහදින්නේ ය. එයින් නුඹ මරණින් මතු ස්වර්ගයෙහි උපදින්නෙහිය” යි වදාළ සේක. මේ දේශනය අංගුත්තර නිකායේ ඡක්ක නිපාතයේ දාරුකම්මික සූත්‍රයෙහි එන්නේ ය.
“සංඝෙ චිත්තීකාරං කාතුං සක්කොන්තස්සහි ඛීණාසවේ දින්න දානතො උද්දිසිත්වා ගහිත දුස්සීලෙපි දින්නං මහප්ඵලතරමෙව.”
යනුවෙන් “සංඝයාහට ගරු කළ හැකි තැනැත්තාට රහතන් වහන්සේ නමකට දෙන දානයට වඩා සඟින් ලබා ගත් දුශ්ශීලයකුට දෙන දානය මහත් ඵලය” යි දක්ෂිණා විභංග සූත්‍ර අටුවාවේ දක්වා තිබේ. සඟින් ලබා ගත් දුශ්ශීලයාට දෙන දානය එසේ මහත්ඵල වන්නේ එය සංඝික දානයක් වන බැවිනි.
තථාගතයන් වහන්සේ ගේ ශ්‍රාවක සංඝරත්නය සිල්වත් ය. “සංඝො හි දුස්සීලො නාම නත්ථි” යි දුශ්ශීල සංඝයා නැති බව දක්ෂිණාවිභංග සූත්‍ර අටුවාවෙහි ද දක්වා තිබේ. යමෙක් දුශ්ශීල නම් ඔහු සංඝ රත්නයට අයත් නැත. සංඝරත්නයට දෙන තැනැත්තා දෙන්නේ සිල්වතුන්ට ම ය. සංඝයාට දෙන දානය දුශ්ශීලයන්ට අසු වුවත් එයින් දායකයා ගේ පිනට හානියක් නැත. මක් නිසා ද? දායකයා දෙන්නේ දුශ්ශීලයන්ට නොව සංඝයාට ය. සංඝයා සිල්වත් ය. එහෙයිනි.