සැවැත් නුවර ධනවත් මිනිසෙක් සතළිස් කෝටියක් ධනය හැර දමා පැවිදිව එක් ආරණ්‍යක වාසය කළේය. ඒ භික්ෂූන් වහන්සේගේ බාල සහෝදරයාගේ බිරිය “මොහු සිවුර හැර නැවත මෙහි පැමිණිය හොත් මේ ධනය අපට නැති වන්නේ ය. ඒ නිසා මේ භික්ෂුව මැරවිය යුතුය”යි භික්ෂූන් වහන්සේ මරා දැමීම සඳහා සොරමුළක් පිටත් කළාය. සොරු ගොස් තෙරුන් වහන්සේ වට කර ගත්හ. උන්වහන්සේ සොරු සමූහය දැක “උපාසකවරුනි, කුමට අවුදැ”යි ඇසූහ. “ඔබ මරා දමන්නට ආමු”යි සොරු කීහ. කිසි ම ධනයක් තමන් වෙත නැතිව අරණ්‍යයෙහි වෙසෙන තමන් වහන්සේ මරන්නට තැත් කරන්නේ කිනම් කරුණකට ද යනු උන්වහන්සේට වැටහෙන්නට ඇත. “ගෙදර මාගේ බොහෝ ධනය ඇත, එහි ගොස් නුඹලාට බොහෝ ධනය ලබා දිය හැකිය. මා නිදහස් කරන්නය”යි කියා සොරුන්ගෙන් නිදහස් වන්නට උන් වහන්සේට ඉඩ තිබිණ. එහෙත් උන් වහන්සේ එසේ නො කළහ. උන් වහන්සේ ඒ අවස්ථාවෙහි කල්පනා කළේ තමන් බලාපොරොත්තු වන ලෝකෝත්තර ධර්මය නිකම් ආකාරයකින් හෝ ලබා ජීවිතය කෙළවර කිරීමය. උන් වහන්සේ සොරුන් අමතා “උපාසකයෙනි, ඇපයක් ගෙන අද මේ රාත්‍රිය මට නිදහස දෙන්නය”යි කීය. “මහණ, මෙහි ඔබට ඇප වන්නේ කවුරුන්දැ”යි සොරු කීහ. එකල්හි තෙරුන් වහන්සේ මහ කළු ගලක් ගෙන තළා, තමන් වහන්සේගේ කලවා ඇට බිඳ “උපාසකයෙනි, මේ ඇපය සෑහේදැ”යි කීහ. සොරු ඉන් ඉවත්ව සක්මන් කෙළවර ගිනි දල්වා නිදා ගත්හ. තෙරුන් වහන්සේ වේදනාව යටපත් කර තමන් වහන්සේගේ ශීලය බලන්නාහු එය ඉතා පිරිසිදු බව දැක, ඉමහත් සොම්නසට පැමිණ තුන්යම් රාත්‍රිය මුළුල්ලෙහි මහත් වීර්‍ය්‍යයෙන් භාවනා කොට අරුණෝද්ගමනයේදී සව් කෙලෙසුන් නසා අර්හත්වයට පැමිණියහ.