ප්‍ර‍මාණයෙන් යුක්ත ව කථා කරන ස්වභාවයා ගේ ආකාරයෙන් අන්‍යයන් හා සතුටු නො වන ස්වභාවය වඤ්චා කෙරේ.
පමණ ඉක්මවා ප්‍රයෝජනයක් නැති ව කථා කරන තැනැත්තේ තමාගේ හා අනුන්ගේ ද වැඩ නසන්නෙකි. දිගින් දිගට වැඩකට නැති කතා නො කොට වුවමනා පමණට පමණක් කථා කරන ස්වභාවය “මිතභාණිතා” නමි. එය ගුණයකි. තමා කරා අමුත්තකු පැමිණිය හොත් විශේෂ ප්‍රයෝජනයක් නැත ද සුවදුක් විචාරීම් ආදී වශයෙන් පැමිණි තැනැත්තාගේ සිත සතුටු වන කථාවක් කිරීම සත්පුරුෂ ගුණයකි. අනුන් හා සතුටු වීමට මෛත්‍රිය පැවැත්වීමට නො කැමති බව අසම්මෝදනා සීලතා නමි. එය දුර්ගුණයකි. සමහර විට මිතභාණිතාවේ ආකාරය ගෙන එය පහළ වන්නේ ය. එයට රැවටුණු තැනැත්තේ “ප්‍රයෝජනයක් නැතිව කථා නොකරමි” යි කියා තමා වෙත පැමිණෙන්නවුන් හා පිළිසඳර කථාවකුදු නො කරන්නකු වීමෙන් අන්‍යයන්ට අප්‍රිය වූ අන්‍යයන් විසින් වර්ජනය කරන පුද්ගලයෙක් වන්නේ ය.