“අත්ථි භික්ඛවේ, චේතසෝ වූපසමෝ තත්ථ යෝනිසෝමනසිකාරබහුලීකාරෝ අයමාහාරෝ අනුප්පන්නස්ස වා උද්ධච්චකුක්කුච්චස්ස අනුප්පාදාය උප්පන්නස්ස වා උද්ධච්චකුක්කුච්චස්ස න භීය්‍යෝ භාවාය න වේපුල්ලාය.”
“මහණෙනි, සිතෙහි සන්සිඳීමක් හෙවත් චිත්ත සමාධියක් ඇත. එහි සුදුසු සේ මෙනෙහි කිරීම් බහුල බව නූපන් උද්ධච්චකුක්කුච්චයාගේ නො ඉපදීමට ද උපන් උද්ධච්චකුක්කුච්චයාගේ නැවත නැවත නූපදීමට හා නො දියුණු වීමට ද හේතුවය” යනු එහි තේරුම ය.
අටුවාවල දැක්වෙන ප්‍ර‍හාණ හේතු
“ඡ ධම්මා උද්ධච්චකුක්කුච්චස්ස පහානාය සංවත්තන්ති, බහුස්සුතතා, පරිපුච්ඡකතා, විනයේ පකතඤ්ඤුතා,වුඩ්ඪසේවිතා, කල්‍යාණමිත්තතා, සප්පායකථා.”
ධර්මවිනය උගත්බව ය, කැප අකැප බව පිළිබඳ ප්‍ර‍ශ්න නඟන බව ය, විනයප්‍ර‍ඥප්ති අනුව වැඩ කිරීමේ පුරුද්දෙන් විනය තතු දන්නා බව ය, බොහෝ කල් මහණදම් පුරා ඇති මහලු තෙරුන් වහන්සේලා ඇසුරු කිරීම ය, විනය දත් විනය ගරුක කල්‍යාණ මිත්‍ර‍යන් ඇති බව ය, කැප අකැප බව පිළිබඳ වූ සුදුසු කථා ය යන මේ කරුණු සය අටුවාවල දක්වා ඇති උද්ධච්චකුක්කුච්ච දුරුවීමේ හේතු ය.